Rady, dzięki którym kot będzie żył długo

Nikki

Wykrywaj problemy i zapobiegaj im dzięki comiesięcznemu domowemu badaniu.
Pomiędzy wizytami u weterynarza musisz stać się jego oczami i uszami. Złożone z pięciu punktów domowe badanie, wykonywane co miesiąc, pozwoli wykryć wszelkie oznaki słabszego zdrowia u naszego kota. Jeżeli stwierdzimy jakiś problem, możemy skontaktować się z weterynarzem i rozpocząć leczenie, zanim problem ten przerodzi się w coś niebezpiecznego.

1. Kontrola wagi ciała
Należy ważyć kota regularnie. Zmiany w wadze ciała naszego pupila można zaobserwować patrząc na kota z góry i sprawdzając, czy ma on delikatne wcięcie na “talię” za żebrami. Jeżeli położymy obie dłonie na kocich żebrach i możemy je wyczuć pod palcami, oznacz to, że nasz pupil ma prawidłową wagę, nie powinny one jednak wystawać.

Sprawdź, czy kot nie ma wałków tłuszczu w okolicach pachwin, pomiędzy tylną łapą a brzuchem. Porozmawiaj z weterynarzem o diecie, jeżeli twój pupil ma nadwagę. Należy wtedy ograniczyć wszelkie smakołyki i przekąski ze stołu i podzielić dzienną porcję karmy na dwie do czterech małych porcji. Należy również zapewnić kotu trochę ćwiczeń fizycznych, rozpoczynając od mało wymagających ćwiczeń, stopniowo zwiększając ich intensywność i długość.

Jeżeli wydaje Ci się, że twój kot niespodziewanie stracił na wadze, należy udać się z nim do weterynarza, aby go zbadał.

2. Kontrola sierści i skóry
Sierść kota powinna być jednakowo gładka od głowy do ogona. Należy rozdzielić sierść w okolicach głowy i wzdłuż kręgosłupa, szukając złuszczającej się skóry, łupieżu lub ranek. Trzeba również sprawdzić czy kot nie ma pcheł, ich obecność sygnalizują czarne łuski lub plamki przy podstawie ogona i w okolicach krzyża i na brzuchu. Pchły można usunąć przy pomocy szamponów, sprajów, środków stosowanych punktowo i zasypek.

Jeżeli twój kot ma matową sierść, może to oznaczać niedobory składników pokarmowych lub chorobę, należy zawsze porozmawiać z weterynarzem o zauważonych objawach.

3. Kontrola oczu i uszu
Delikatnie odsuń kotu dolną powiekę – kolor skóry pod spodem powinien być różowy. Białka oczu u zdrowego kota powinny być błyszczące, bez śladu zaczerwienień. Należy sprawdzić, czy rozmiar źrenic jest normalny i czy reagują one na zmiany oświetlenia. Zwróć uwagę na zabarwioną lub zbyt obfitą wydzielinę z oczu, co może być oznaką infekcji.

Uszy kota powinny być czyste i mieć różowy kolor, ale nie jasno różowy. W uszach nie mogą znajdować się żadne resztki, nie powinny one także wydzielać intensywnego zapachu. Należy sprawdzić woskowinę, zwłaszcza gdy ma ona ciemny kolor, co może oznaczać obecność roztoczy lub infekcję. Należy pokazać kota weterynarzowi, gdy tylko stwierdzimy jakiekolwiek problemy z jego oczami lub uszami.

4. Kontrola zębów i dziąseł
Należy podnieść wargi kota tak, aby odsłonić dziąsła i nacisnąć palcem dziąsła przy górnych zębach. Gdy zabierzemy palec, biały ślad w miejscu, gdzie nacisnęliśmy, powinien szybko zamienić się z powrotem na różowy. Potem należy otworzyć kotu pyszczek i sprawdzić wszystkie zęby. Sprawdzamy, czy nie tworzy się kamień, jest on koloru od żółtego do ciemno brązowego. Kamień może prowadzić do chorób zębów. Kamień powinien być usuwany przez weterynarza.

Aby zapobiegać powstawaniu kamienia należy regularnie czyścic kotu zęby u weterynarza i stosować specjalne pasty do zębów i szczoteczki dla zwierząt. Można również dawać kotu smakołyki do przeżuwania, które eliminują tę przypadłość.

5. Kontrola miejscowa
Należy sprawdzać nienormalne guzy lub grudki, pojawiające się na skórze kota. Trzeba umieść obie dłonie na głowie kota i przesunąć je w dół, w kierunku podbródka, potem za przednimi łapkami, pod barkami w dół pleców, ponad biodrami oraz w dół tylnych łapek. Trzeba również sprawdzić pazurki i poduszki na łapkach, czy nie ma tam jakiś ranek. Wszelkie zauważone zmiany trzeba zgłosić weterynarzowi.

Trzeba dowiedzieć się, co jest normalne dla danego kota i jego rasy tak, aby można było zidentyfikować wszelkie nieprawidłowości podczas comiesięcznych badań. Zawsze można poprosić o pomoc i poradę u weterynarza.

Źródło informacji:www.whiskas.pl